Termin AAC (Augmentative and Alternative Communication) oznacza wszelkie działania, które mają na celu umożliwienie osobom niemówiącym lub posługującym się mową w ograniczonym stopniu porozumiewanie się
z otoczeniem. Jest to zbiór metod, technik i pomocy, dzięki którym osoby
z utrudnioną komunikacją werbalną mogą wyrazić swoje uczucia, wolę, potrzeby, opinie, pytania.
Nazwa tych metod składa się z dwóch członów:
alternatywna i wspomagająca.
Komunikacja alternatywna jest stosowana przez użytkowników, którzy nie mówią lub prawie nie mówią. Wówczas dany system AAC staje się niejako „protezą mowy”, która umożliwia komunikację z otoczeniem.
Natomiast rolę wspomagającą, uzupełniającą te sfery, w których mowa jest nie wystarczająca, AAC pełni wówczas, gdy mowa występuje, ale nie wystarcza do realizacji potrzeb i możliwości poznawczych i emocjonalnych ucznia. Dzieje się tak w przypadku,
gdy mowa rozwija się powoli, jest uboga lub niewyraźna, bądź też została chwilowo utracona. AAC wówczas zapobiega frustracji ucznia.
Wyróżnia się trzy rodzaje znaków wykorzystywanych w AAC:
- Znaki manualne: gesty naturalne, znaki języka migowego (PJM, SJM), gesty Makaton, gesty duńskie i Coghamo oraz alfabet palcowy
- Znaki graficzne: zdjęcia, obrazki czarno – białe i kolorowe, PIC – Picture Ideogram Communication, PCS – Picture Communication Symbols, PECS, symbole Blissa, litery
- Znaki przestrzenno – dotykowe: rzeczywiste przedmioty, miniatury przedmiotów, fragmenty przedmiotów, klocki Premaca, alfabet punktowy
do dłoni.
Najważniejszym elementem systemu AAC nie jest system znaków, ale organizowanie sytuacji komunikacyjnych dla dziecka/osoby dorosłej, by mógł wykorzystać pomoc komunikacyjną, wyrazić swoje emocje, potrzeby, opinie, zadawać pytania, być pełnoprawnym partnerem komunikacji.
